Τι πάθαμε;
Πού πήγε η χαρά, η αισιοδοξία, το κέφι μας; Και γιατί εδώ γύρω στα 30 η ζωή φαίνεται πιο δύσκολη από κάθε άλλη ηλικία ως τώρα;
Ήταν τα χρόνια των σπουδών που για όλους μας, είχαμε δεν είχαμε χρήματα ήταν ανέμελα; Τα χρόνια που ακολούθησαν με, άλλες σπουδές για κάποιους, την αρχή της επαγγελματικής σταδιοδρομίας για κάποιους άλλους, αυτά τα χρόνια που έδειχναν πως το μέλλον έμοιαζε ευοίωνο;
Και τώρα στα +,- 30 αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα σοβαρά θέματα των ενηλίκων, εφορίες, κατασχέσεις, δουλειές που έπεσαν έξω, διαζύγια, προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις και όλα αυτά μαζί με την κοινωνική αβεβαιότητα που από τη μια μας προκαλεί να κάνουμε κάτι, αλλά δεν έχουμε κανένα μα κανένα εφόδιο... Η παιδική, η εφηβική και μετεφηβική ηλικία μας πέρασε ήρεμα, μια φορά φωνάξαμε μόνο “κάτσε καλά Γεράσιμε”...
Άραγε ποια είναι τα εφόδια μας να αντιμετωπίσουμε όλα τα προσωπικά εμπόδια στο δρόμο μας; Πώς να κάνει άνοιγμα για καινούργια δουλεία ο ήδη κατεστραμένος μια φορά 29ρης; Πώς να βρει την αυτοπεποιθησή του μετά από ένα οδυνηρό διαζύγιο, για να ξαναφλερτάρει και για να ξαναπιστέψει στις σχέσεις;
Σκεφτόμουν πως μέχρι πέρυσι έβλεπα το φθινόπωρο τα φύλλα να πέφτουν, εδώ πιο πέρα σε ένα δρόμο της Πυλαίας, και ένοιωθα μια γλυκιά ευτυχία. Φέτος τα είδα τα φύλλα να πέφτουν, αλλά τίποτα...
Χάνεται η χαρά που μας προκαλούν τα μικρά πράγματα μέσα στην γενικότερη ασχήμια; Και άντε πες πως χάνεται! Χάνονται και οι προσδοκίες και οι στόχοι μας; Σταματήσαμε να λαχταράμε;
Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε σε πρακτικό επίπεδο. Είμαι σίγουρη όμως πως είναι καλό για όλους μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες να ακούσουμε το μικρό παιδί μέσα μας, να το αφήσουμε να ζητήσει, να λαχταρίσει κάτι, να κλάψει, να γελάσει δυνατά, να παίξει, να κρυφτεί όταν το χρειάζεται!
Ίσως τότε σταματήσουν να ασπρίζουν ή να πέφτουν τα μαλλιά μας!
